Eerste week coschap

Maandag moesten we ons eerst registreren bij de universiteit, na 5x de weg gevraagd te hebben, kwamen we eindelijk in het juiste gebouw uit. Na diverse keren alle gegevens te hebben ingevuld waren we alweer klaar. Vervolgens een PEP pakket gehaald, wat je moet nemen als je een prikaccident hebt gehad, zodat je geen HIV krijgt. Dit kan je gewoon zonder recept halen (natuurlijk) bij de apotheek.

Verder hebben we iedere ochtend van 07.15-09.00 college met de Zuid-Afrikaanse studenten. Als we eigen patiënten hebben moeten we er om 06.30 zijn om alvast visite te lopen. Na de colleges zijn de wardrounds, dus visite lopen met de artsen. Hierbij wordt er in het verslag gelezen door de arts met 10 studenten er omheen, waarbij je zowel niet kan lezen wat ze schrijft en niet verstaat wat ze zegt. Dus helaas is dit niet zo leerzaam. Tussendoor wordt er wel soms uitgebreid stilgestaan bij de ziekte van de patiënt. Dit wordt dan gewoon besproken waar de patiënt bij is, niet erg patiëntvriendelijk.

Ook de polikliniek is hier niet echt patiëntvriendelijk te noemen. De patiënten krijgen een afspraak op een dag, maar niet op een tijd. Dit betekent dus dat ze de hele dag zitten te wachten op een dokter (wij dus). Bij de verpleegpost ligt een stapeltje met dossiers, waarvan wij de bovenste pakken. Vervolgens probeer je de onuitspreekbare naam door de ruimte te roepen in de hoop dat er iemand opstaat. In de spreekkamer open je voor het eerst je dossier en vraag je aan de patiënt wat hij hier eigenlijk komt doen. Nadat je het verhaal hebt gehoord en het verbazingwekkend chaotische dossier hebt doorgebladerd, komt de arts binnen die vraagt wat de patiënt hier nog aan het doen is. Wij vertellen dan wat er moet gebeuren en daar is de arts het dan wel mee eens. Zo kwam er ook een patiënt met een 'massa' aan de binnenkant van haar bovenbeen, deze werd ter plekke weggesneden. Op de vraag om dit op te sturen naar het laboratorium keek hij wat verbaasd, en wierp het hompje vlees 2 meter verder in de prullenbak. Desondanks ging deze vrouw nog steeds ogenschijnlijk tevreden de deur uit.

In het weekend zijn we naar de boerenmarkt geweest om 6u 's ochtends, wat echt fantastisch was. Hier worden allemaal lokale producten gemaakt, die wij dus als ontbijt allemaal geproefd hebben. Vervolgens zijn we naar de union building geweest, waar een groot beeld van Nelson Mandela staat. En ook naar het Voortrekkersmonument om prachtig over Pretoria heen te kijken.

Zondag zijn we voor het eerst naar een Gospel Kerk geweest. We dachten een soort sister act te zien... en dat was het ook! Veel zingen en dansen in een soort van theater met een band. Vervolgens kwam er een preek van de priester, waar ik toch wat kritische vragen bij heb. Vooraan in het theater konden mensen gaan bidden, waarbij ze steun krijgen van de begeleiders van de dienst. Ook wij gingen mee naar voren samen met de vrouw die ons had uitgenodigd er naartoe te gaan. Vooraan in de kerk worden ook tissues uitgedeeld. Dus eigenlijk wordt de emotionele steun die in het ziekenhuis totaal ontbreekt hier opgevangen. Zou dit mede de reden zijn dat de kerk hier zo'n groot deel van het leven behelst?